Μια κοπέλα γέννησε σε ένα μαιευτήριο. Δεν είχε λεφτά να πληρώσει οπότε της έδωσαν εξιτήριο αλλά κράτησαν το μωρό. Μέχρι να επιστρέψει με τα λεφτά.
Θα μπορούσε αυτή η ιστορία να έχει συμβεί προ της περιβόητης κρίσης; Η δικτατορία του χρήματος δεν είναι κατά καμία έννοια καινούριο φαινόμενο. Όπως καινούριο φαινόμενο δεν είναι κανένα από αυτά για τα οποία μας έχουν ζαλίσει οι διάφοροι ειδικοί ότι ευθύνονται για την οικονομική κρίση. Ούτε η αυθαιρεσία της κερδοσκοπίας, ούτε η κακοδιαχείριση των κρατικών δαπανών, ούτε οι μίζες, ούτε και η εξάρτηση όλου του οικονομικού οικοδομήματος (και κατά συνέπεια της ζωής μας) από τον δανεισμό.
Καινούριες δεν είναι και οι “λύσεις” που προτείνουν. Με σαφή ίχνη κυνισμού, οποιοσδήποτε είναι ακόμα στα καλά του μπορεί εύκολα να υποστηρίξει πως τα οικονομικά μέτρα τα οποία είναι αναγκαστικά (μας λένε) για την αποφυγή της πλήρους καταστροφής, είναι μέτρα τα οποία κάθε καπιταλιστικό κράτος που σέβεται τον εαυτό του θα ήθελε να περάσει. Μειώσεις μισθών, περικοπές επιδομάτων, μείωση κρατικών δαπανών, αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Ταυτόχρονα, μια διάχυτη ψυχολογία έκτακτης ανάγκης και μοντέρνου ολοκληρωτισμού. Οι κρίσιμες καταστάσεις απαιτούν κρίσιμα μέτρα, και στην τελική όποιος διαφωνεί, χωρίς να έχει μια σαφή εικόνα του τί προτείνει έναντι, καταδικάζει την κοινωνία σε μαρασμό. Υπάρχει μεγαλύτερη αντιστροφή της πραγματικότητας;
Οι καταστασιακοί του σήμερα (αν υπήρχαν) θα έγραφαν τόμους πάνω στην θεαματική διαχείριση μιας κρίσης που έχει αξιώσεις επιτακτικού και αναπάντεχου φαινομένου, αλλά στην καθημερινότητα μεταφράζεται σαν μια παμπάλαια κοινοτοπία που απέκτησε ρουτίνα.
Η ιστορία της μάνας που άφησε ενέχυρο το νεογέννητο της ώσπου να βρει τα απαραίτητα χρήματα για να το ανταλλάξει, κάνει μεγαλύτερη εντύπωση σήμερα όχι επειδή ήταν αδύνατο να συμβεί παλιότερα, αλλά γιατί ξαφνικά οι περισσότεροι μπορούν να φανταστούν ότι είναι εύκολο να βρεθείς σε αυτή την θέση. Αν όχι άμεσα, τότε δυνητικά. Η τρομοκρατία της ανταλλακτικής αξίας, του απαραίτητου αντίτιμου για την απόκτηση εμπορευμάτων, είναι παλιά ιστορία. Όταν όμως η φρικτή καθημερινότητα υπενθυμίζει πως εμπόρευμα δεν είναι μόνο το περιεχόμενο μιας γυαλιστερής βιτρίνας, αλλά και το παιδί σου, η συνειδητοποίηση αυτή οδηγεί σε παράκρουση. Ή μήπως όχι;
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει ουδέν νεότερο από το μέτωπο. Οι ελπίδες που γεννιούνται πεθαίνουν -σχεδόν- αυτοστιγμεί, και αισιοδοξία βρίσκεις πλέον μοναχά σε εκείνους που είναι εντοιχισμένοι στην απομόνωση της ιδεολογίας. Οι υπόλοιποι, σπασμένοι, με μικρές δόσεις κατάθλιψης, γλιστράμε στους δρόμους και ψάχνουμε τις γωνίες που κάποτε μας γέμιζαν ικανοποίηση. Όλοι ξέρουμε όμως πως η απάντηση δεν βρίσκεται εκεί. Ας μας κάνουν τη χάρη λοιπόν όσοι ψάχνουν το μέλλον σε κάποιο ένδοξο παρελθόν.
